Ben, önce oturdum, derin nefesler aldım. O andan itibaren
sık sık kendime sakın nefes almayı unutma ece diyorum. Çişini kaçıran çocuklar
gibi, olur olmadık yerlerde gözyaşımı kaçırıyorum. Hemen derin nefes alıp,
makyajımı düzeltircesine narin bi hareketle birkaç damlacığı yok ediyorum.
Burnum kızarıyor, sorun etmiyorum. O kadarını bilmeye hakları var insanların.
O andan beri, bu konuyu konuşmak için insanlar arıyor. Biraz
beni ellemeyin, o gün geldiğinde tek tek hepinizin omzunda ağlarım gerekirse
dedim. Şimdilik ben beynimi susturmak için inanılmaz çabalar harcarken, lütfen
kimse anmasın adını. Anmıyorlar.
El Pajaro’ya açtım gözlerimi. Zihnimde çalıyor.
Odaklanamıyorum, ki belki böylesi daha iyi. Manipule ediyorum beynimi, madem
başka şeylere odaklanamıyorsun, buna da odaklanamayacaksın! İlk başta anlamıyor
insan diyorlar, ben ilk ayrılığımın ilk gününü, ilk haftasını, ilk ayını
iliklerime kadar yaşamış biri olarak kendime şaşırıyorum. Ataklar yokluyor. Kalabalıklara
girmeye zorluyorum kendimi. Tek başıma da olsa, okulun en kalabalık kafesine
geçip oturuyorum. Çay üzerine çay içiyorum mesela. Şimdilik yemek yiyemiyorum.
Yaşadığım oncasını hazmedemedim henüz. Midem bulanıyor. Ellerim karıncalanıyor.
Biliyorum ki, bir gün canım tekrardan Adana kebap isteyebilecek kadar elim,
ayaklarım ve midem sakinleşecek. Ne zaman tam porsiyon bir Adana yiyebilirsem,
o yemek bana “bak, toparlanıyorsun” diyecek. Belki, üzerine çay-sigara da yaparım. Elbette, günü
gelince.
El pajaro, insan nası hissediyorsa kulağa öyle gelen bir
şarkı bu. Kendisi, bir çeşit uyanış şarkısı olup, sağı solu sana göre
değişiyor, kaypak bi şarkı, evet. Fakat, etrafı toparlarken de, bu şarkı
çalacak zihnimde.
Nasıl hissettiğimden de bahsedeyim. Bi çeşit uzun sürmüş sukünet
nöbeti gibi.. Bir başka çeşit tepkisizlik gibi. Çarşı’nın kapısının önüne
oturmuştum. Takribi 40 dakika öylece oturmuşum. Sağ bacağımı sol bacağımın
üzerine atmışım, uyuşmuş. Öyle bir eylemsizlik ki, onu bile değiştirememek.
Öyle düşün. Bazen tüm ağırlığıyla bin ton yük gelip, kalbime falan değil
yüreğimin orta yerine bırakıyor kendini, ben o sırada muhteşem bir espriyi
kaçırıyorum. Aklım başka yerde değil, ona keza aklımın bir yere aidiyetinden
bahsetmek, ne mümkün.
Sorgulamamak uğruna kendimi olur olmaz bir şeylere adıyorum,
ortalama bir süre zarfı nihayetinde, aptallıkla suçlarken buluyorum. Ayrılık
zor değil, zor tabi ama inan ki “o kadar” zor değil. Enayilik zor, aptal yerine
konduğunu hissetmek zor, bunlarla öfkelenmeden baş etmek zor. O da çözülsün, bu
da düzelsin, şu da hallolsun, askerlik de aradan çıksın derken, onca sıkıntıdan
sonra kurduğu ilk düzende, gözden çıkarılmak zor. Adaletsiz bi tutum. İyiyim
diyorum, üzerime gelmeyin.
Kontrollüyüm, henüz kontrolümü kaybetmedim. Başka
konuşmaları dinliyorum. Başkalarına bakıyorum. “Aşkım bak burada kaçmayan çorap
satılıyormuş” dedi mesela kızın bir tanesi, bir kahkaha patlattı pür neşe. Bir
çorap hikayesi var, belli. İnsan ne hikayeler biriktiriyor, nelere ağlayıp
nelere gülebiliyor, şaşarsın.
Bir başka arkadaşım, kendi hayatından bahsederek, insanları
vazgeçilmez görmenin, onu hayatının olmazsa yaşayamam odalarına yerleştirmenin
ne denli tehlikeli bi rahatsızlık olduğundan, bundan büyüüük dersler
çıkardığından bahsediyordu o sırada. Anlatacak mecalim yoktu. Ben buna
katılmıyorum. Bu bir adak değil, adayış biçimi de değil. Hayatına güvenini boşa
çıkaran insanların girmiş olması, güvenilecek olan geldiğinde, onu bu duyguyu
sakınmakla cezalandırmak bana makul gözükmüyor. Şimdiye kadar yaptığım hatalar,
bundan sonra hata yapacağımın teminatı olmamalı. Ne kadar mümkün olduğu
tartışılır, nitekim benim tartışacak da halim yok pek. Yorum yapmadım.
Olgun davranmaya çalışıyorum. Bir kere küçük kardeşim duş
alsın diye, tüpü değiştirmek istemişti babam, teyzemdeyken. Tüp eski tipmiş,
kapağını çıkartınca olanca basıncıyla zıplamaya başlamış. Benim gördüğüm
sahnede annem çığlıklar atıyor, babamsa bütün gücüyle gazın çıkışını ve tüpün
zıplamasını önlemeye çalışıyor, korkunç çabalar sarfediyordu. Sonrasını
anlatmayayım. Zihnimi ve ağzımda atan yüreğimi o tüpe benzetiyor, olanca
gücümle bastırıyorum, şimdilik. Bırak kendini, dibini gör ve yukarıya sıçra
diyenlere de kulak asmıyorum. Ben onu yaşadım. Dip, çok uzakta da olsa, o zaman
görüyordum. Bir dibin varlığından kuşkum yoktu. Şimdi aşağıya bakınca
sonsuzlukta sanki . Ne ucu gözüküyor, ne hududu. Türevini alsan onu bile
alamazsın, o denli. Ortalamalarda seyretmeye çalışıyorum. Sapmıyorum. Başka
türlüsünü gözüm almıyor.
Bazen burnumun direği sızlıyor. Ama çok sızlıyor. Sızım
sızım sızlıyor. Bunu mental bi söylem olmaktan ziyade, fiziksel olarak
yaşıyorum. Kalbim ağrıyor. Gözlerim kızarıyor baskıdan, zorlamaktan.
Ağırlaşıyorum. Çektiğim fiziksel acıyı öylece bırakıyorum, acısın. Geçsin diye
bekliyorum. Bugün yarın değilse bile geçsin.
Annem, canımı acıttı diye vursun sandalyelere, sehpalara..
Ece.
mírenme, a la vida vuelvo ya
bakın, hayata dönüyorum artık,
la la la
pajarillo, tú me despertaste
küçük kuş, uyandırmıştın beni
enséñame a vivir
öğret bana yaşamayı
en un abismo yo te esperé
bekledim seni dipsiz bir kuyuda
con el abismo yo me enamoré
dipsiz kuyuya aşık oldum
pájaro, me despertaste
kuş, uyandırdın beni
pájaro, no sé porqué
kuş,bilmiyorum ki neden
mírenme, a la vida vuelvo ya
bakın, hayata dönüyorum
la la la
pajarillo, tú me condenaste
küçük kuş, mahkum ettin beni
a un amor sin final
sonsuz bir aşka
en un abismo yo te esperé
bir dipsiz kuyuda bekledim seni
con el abismo yo me enamoré
dipsiz kuyuya aşık oldum
pájaro, me despertaste
kuş, uyandırmıştın beni
pájaro, no sé porqué
kuş, bilmem ki neden
bakın, hayata dönüyorum artık,
la la la
pajarillo, tú me despertaste
küçük kuş, uyandırmıştın beni
enséñame a vivir
öğret bana yaşamayı
en un abismo yo te esperé
bekledim seni dipsiz bir kuyuda
con el abismo yo me enamoré
dipsiz kuyuya aşık oldum
pájaro, me despertaste
kuş, uyandırdın beni
pájaro, no sé porqué
kuş,bilmiyorum ki neden
mírenme, a la vida vuelvo ya
bakın, hayata dönüyorum
la la la
pajarillo, tú me condenaste
küçük kuş, mahkum ettin beni
a un amor sin final
sonsuz bir aşka
en un abismo yo te esperé
bir dipsiz kuyuda bekledim seni
con el abismo yo me enamoré
dipsiz kuyuya aşık oldum
pájaro, me despertaste
kuş, uyandırmıştın beni
pájaro, no sé porqué
kuş, bilmem ki neden