unutmak çok kolay

ben, 1-2 aydır ama özellikle de bu aralar unutmaya odaklı yaşıyorum. önüme gelen ne varsa unutuyorum.

ayşegülün abartısız şekilde günlerdir, defalarca noter şeyleri için bak 9da güvenpark'ta olucaksın sakın unutma, lütfen bu sefer unutma demesine rağmen, bu sabah kalkıp gitmeyi unuttum. yavrum önce nerdesin diye , sonra unuttum deme bana diye mesaj atmış, 1,5 saat bekletmek suretiyle yanına gittim.

sonra cüzdanımı bi başka arkadaşımın cebinde unuttum.

sonra ipodumu sınıfta unuttum, unuttuğumu fark eylediğimde yurda varmak üzereydim

sonra gittim, miniğime kavuştum, öptüm kokladım, yurdun kapısına vardım, oda anahtarımı unuttuğumu fark ettim. danışmaya gidip sadece baktım, dünyanın en sevimli görevlisi de bana anahtarını unuttun di mi ece dedi, hüzünlü bakışlarımla evet dedim.

sonra odaya girince sabah çamaşır makinesine çamaşırlarımı attığımı hatırladım. onları da çamaşır odasında unutmuş oldum böylece. dolu dolu unuttuğum bir gün oldu. korkuyorum artık zihnimden.

"çocukluğumun akşamları çıkagelin, acıktığımı unuttum.

aklımda ne vardı şimdi, ne isyan, ne sinkaf, ne halt unuttum."